چگونه واسطههای مصری و اسرائیلی از گرسنگی مردم غزه سود میبرند؟
پولسازی در سایه نسلکشی
«میدل ایست مانیتور» در گزارشی در همین رابطه نوشت، این گزارش با عنوان «پادشاهان قحطی» یک سیستم بسیار سازمانیافته سودجویی -که توسط شرکتهایی با روابط نزدیک با ارتش اسرائیل و دولت مصر هدایت میشد- را افشا میکند که واردات کالاهای تجاری و کمکهای بشردوستانه به نوار غزه محاصرهشده را درحالیکه اسرائیل مرتکب نسلکشی میشد، کنترل میکرد.
افراد کلیدی که در این گزارش نام برده شدهاند شامل «ابراهیم الارگانی»، تاجر قدرتمند مصری و رهبر قبیلهای از شبه جزیره سینا است. طبق گزارشها، الارگانی ریاست «گروه پسران سینا»، یک شرکت بزرگ با روابط عمیق با سرویسهای نظامی و اطلاعاتی مصر را بر عهده دارد. شرکت او مدیریت انبار، حملونقل و هماهنگی کالاهایی را که از طریق گذرگاه رفح، مسیر اصلی زمینی مصر به نوار غزه، وارد غزه میشدند، بر عهده داشت. پنج شرکت تجاری فلسطینی که همگی توسط اسرائیل برای هماهنگی واردات تجاری تایید شده بودند، با الارگانی همکاری میکردند. این شرکتها - از جمله «سقا» و «خضری»، «عمادالدین نجم»، «عزو عکل»، «شرکت نفت غزه» (سه برادران) و «ابراهیم الطویل» - با وجود اینکه عمدتا صلاحیت مدیریت واردات مواد غذایی یا دارویی ضروری را نداشتند، هزینههای هنگفتی از فروشندگان محلی دریافت میکردند.
یکی دیگر از چهرههای کلیدی ذکرشده، «عَمرو حَدهود»، یک اپراتور لجستیک مصری است که شرکت خدمات حملونقل، امنیت و نگهبانی الاقصی را اداره میکند؛ شرکتی که اسکورتهای مسلح برای کالاها در داخل غزه فراهم میکند. حَدهود ارتباط نزدیکی با الارگانی و امپراتوری تجاری او دارد و شرکت او به یک بازیگر اصلی در توزیع کمکها و کالاها، اغلب تحت پوشش کارهای بشردوستانه، تبدیل شده است.
طبق این طرح که بهعنوان «هماهنگی کالا» شناخته میشود، فروشندگان فلسطینی در غزه ملزم به استفاده از واسطههای مورد تایید اسرائیل برای آوردن کالاهای تجاری بودند و اغلب ۱۰هزار تا ۲۵هزار دلار هزینه هماهنگی برای هر کامیون پرداخت میکردند. این واسطهها به نوبه خود با «پسران سینا» همکاری میکردند که هزینههای اضافی ۷هزار تا ۱۳هزاردلار برای هر کامیون، به علاوه هزینه انبارداری، دریافت میکردند. تاخیرها و هزینههای «دسترسی اولویتدار»، قیمت را به ۶۰هزار دلار یا بیشتر افزایش داد.
در همین حال، شرکت الاقصی حدهود وظیفه تامین امنیت در داخل غزه را بر عهده گرفت و تا ۳۰هزار دلار برای هر کامیون برای اطمینان از تحویل به بازرگانان دریافت کرد. هنگامی که اسرائیل کالاهای تجاری را محدود کرد اما اجازه «کمک» را داد، این شبکه خود را با شرایط وفق داد. فروشندگان با کارمندان سازمانهای امدادی بینالمللی هماهنگ بودند که ظاهرا اسناد را جعل میکردند تا محمولههای خصوصی را بهعنوان کمکهای بشردوستانه پنهان کنند. این امر باعث شد کالاهای تجاری مانند شکلات، آدامس و سیب بهعنوان «کمک» وارد غزه شوند؛ درحالیکه مواد غذایی و داروهای نجاتبخش واقعی همچنان کمیاب بودند.
طبق دادههای اتاق بازرگانی استان غزه، سود حاصل از هماهنگی کالاها در طول نسلکشی به سطوح سرسامآوری رسیده است. بین اواخر ۲۰۲۴ و اوایل ۲۰۲۵ گفته میشود «پسران سینا تقریبا ۱۷۷میلیون دلار و شرکتهای هماهنگی طرف فلسطینی و اسرائیلی حدود ۱۵۵میلیون دلار درآمد داشتهاند.» طبق دادههای رسمی تدارکات، «پسران سینا» همچنین نزدیک به ۵۰میلیون دلار قرارداد از آژانسهای سازمان ملل برای مدیریت تدارکات بهدست آورده است. فلسطینیهای عادی بیشترین ضربه را از این سیستم فاسد متحمل شدند. در یک مورد، هماهنگی یک کامیون مرغ منجمد تا ۲۰۰هزار دلار هزینه داشت و گوشت در بازارهای محلی به قیمت ۴۰دلار در هر کیلو فروخته میشد و در هر محموله تا یکمیلیون دلار درآمد داشت. هیچ سودی به جمعیت گرسنه نرسید. تحقیقات «مدی مصر» نتیجه میگیرد که گرسنگی غزه صرفا نتیجه جنگ نبوده، بلکه یک مدل تجاری نیز بوده است که توسط محاصره اسرائیل، همدستی مصر و طمع افراد مرتبط در دو طرف مرز امکانپذیر شده است.
